Zoon Jan stuurde ons onderstaande tekst en de alleszeggende foto’s toe 💛

“Mijn vader (heit) is 89 jaar en heeft al 15 prostaatkanker. Met medicijnen werd het onder controle gehouden. Maar het laatste jaar kreeg hij klachten. Zo kreeg hij een blaaskatheter en twee nierkatheters. En de tumor groeide zelfs door de endeldarm, zodat zitten heel erg veel pijn doet. Alleen liggend is de pijn dragelijk. Hij weet dat hij niet meer beter wordt. Geestelijk blijft hij erg sterk, maar lichamelijk wordt het snel minder. 6 maanden terug was hij nog mantelzorger voor mijn dementerende moeder; nu is alle inspanning teveel.

Toen onverwacht zijn zus ziek werd en overleed, wilde hij dolgraag naar de begrafenis. Zij woonde in een klein dorpje in Friesland, waar mijn vader tot 1962 ook heeft gewoond. Met de eigen auto was dit geen optie; de rit van bijna 2 uur was te lang. De wensambulance bleek een uitkomst. Wat fijn dat dit op zo’n korte termijn kon worden geregeld.

Heit was best nerveus en gespannen. Vooral omdat hij al om kwart voor 7 uit bed moest; de verzorging is intensief.

Ik was vroeg bij hem om hem te helpen, zodat hij op tijd klaar was. Ondanks zijn plots opgezette buik pasten de nette kleren nog prima; hij was er klaar voor!

Klokslag 7:45 kwamen Bert en Lieske met de brancard naar binnen.

Professioneel werd een en ander vooraf afgestemd en doorgenomen, voordat hij op de brancard werd gelegd.

Voor Lieske en Bert was het een lange dag. Zij moesten eerst vanuit Emmeloord in Elburg de wensambulance ophalen. Daarna was het een uur rijden naar Renkum.

Maar gedurende de bijna twee uur durende rit werd er gezellig gepraat en deed heit af en toe de ogen dicht. Maar Lieske bleef alert en zorgzaam en checkte met regelmaat hoe het met heit ging.

Tante Maaike lag in haar eigen huisje opgebaard; heit mocht afscheid nemen van zijn zus voordat de kist werd gesloten.

Hij was zo dankbaar dat dit mogelijk was. Hiermee kon hij het overlijden van zijn zus een plekje geven.

Daarna ging heit in de ambulance naar het dorpshuis, waar mijn moeder met mijn zus en zwager ook waren.

Het is schrijnend dat ze na 63 jaar huwelijk niet meer samen kunnen wonen. Hoe mooi was het dat ze dit samen konden mee maken.

De begrafenis plechtigheid was in het Fries en in besloten kring. En hoe fijn dat heit een goede dag had en alles goed meekreeg. Hij vroeg zelfs om ook een paar woordjes te mogen zeggen over hetgeen hij en zijn zus samen hadden beleefd.

Hoewel het een regenachtige dag was, was het tijdens de wandeling naar het kerk droog en zonnig en wilde heit graag mee. Vanaf de brancard kon hij alles goed volgen.

Na de plechtigheid was er een lunch. Hoewel het een droevige aangelenheid was, genoot heit dat hij in het dorpje was waar hij opgroeide en veel familie nog kon spreken.

De terugrit verliep voorspoedig. Ook nu weer viel de professionele zorg op van Lieske én de goede rijkunsten van Bert.

Terug in zijn appartement genoot heit zichtbaar na.

En vanavond -een dag later- zei heit hoe blij hij was dat deze dag mogelijk was gemaakt.

Lieske, Bert en andere collega’s van de WensAmbulance Gelderland: heel, heel erg bedankt namens mijn vader!”