Op vrijdag 7 maart hebben we de broer en schoonzus van mijn vader naar hun laatste rustplaats gebracht. Het was een dag vol emotie, maar ook een dag van liefde en vervulde beloften.

Mijn vader lag in het ziekenhuis, worstelend met iets dat hem zwaar op het hart lag. Hij had zijn broer beloofd dat hij samen met zijn vrouw op één plek zou rusten, maar de tijd en ziekte zijn meedogenloos. Het besef dat hij zijn belofte niet zelf kan nakomen, liet hem niet los.

Toen wees een lieve medewerker hem op de wensambulance. Zonder aarzeling dienden we de wens in, en binnen een dag was alles geregeld. Op die bewuste vrijdag kon mijn vader, met de hulp van twee geweldige mensen, Marion en Arie, zijn broer en schoonzus de rust geven die ze verdienden. Zij begeleidden hem met zoveel zorg en warmte. Echt geen woorden voor.

Na afloop gingen we samen naar een pannenkoekenrestaurant. Mijn vader voelde zich niet helemaal goed, maar hij genoot van de gezelligheid om zich heen. Marion en Arie bleven aan zijn zijde, met een liefdevolle aandacht die ons allemaal raakte. Het was een middag met een lach en een traan, een moment om voor altijd te koesteren.

Mijn vader is intens dankbaar. En wij? Wij kijken terug op een dag waarop verdriet en liefde hand in hand gingen, een dag waarop een belofte, ondanks alles, toch werd ingelost.”